کتاب روزگار من و شعر – احمد امیر خلیلی

کتاب روزگار من و شعر شصت و سه روایت از زندگی محمدعلی بهمنی به کوشش احمد امیر خلیلی که از انتشارات نگاه چاپ گردیده است.

در شصت و سه سالگی دعوت شده بودم برای داوری جشنواره شعر رضوی . راستش دلم می خواست دست همسرم را بگیرم و بهزیارتی که دوست دارد ببرمش اما حقیقتی مرا از قبول این دعوت ، باز می داشت؛با خود می گفتم وقتی هنوز شعری شایسته برای حضرت نگفته ام نباید به خود ، اجازه داوری شعر رضوی را بدهم!همسرم باور داشت که مقدر است شعر ناسروده را در بارگاه مقدس بسرایم…هوا سرد بود و ساعت حدود دو نیم شب . صحن ، خلوت می نمود و ما خوشحال که چه وقت خوبی را برای زیارت انتخاب کرده ایم؛غافل از اینکه به خاطر سردی هوا جمعیت به داخل حرم پناه برده است.فکر کردم حضرت نمی خواهد اجازه ورود به من بدهد. شرمگین از دور سلامش کردم و به صحن محل قرار بازگشتم و در سرما منتظر همسرم ماندم!ناگهان گرمای غزل اعتراف ذهن و زبانم را تسخیر کرد. نهکاغذی بود و نه قلمی؛از بیم فراموش شدن ، بیت بیت آمده را باخود تکرار می کردم. در اتاق را باز کردم مستقیم سمت کاغذ و قلم رفتم و همسرم که تازه متوجه شده بود ، گفت:

نگفتم مقدر است در بارگاه خودش سروده شود؟!

شرمنده ام که همت آهو نداشتم

شصت و سه سال راه به این سو نداشتم

اقرار می کنم که من این های و هوی گنگ

ها داشتم همیشه ولی هو نداشتم

جسمی معطر از نفسی ، گاه داشتم

روحی به هیچ رایحه خوشبو نداشتم

فانوس بخت گمشدگان همیشه ام

حتی برای دیدن خود سو نداشتم